Dulu kan masa zaman aku era 90-an ni, aku rasa macam best je. Kat kampung dulu, kampung mak aku la, kampung bapak aku jarang balik..main masak-masak, kengkonon feeling rambut panjang, kitorang amek kain baju kurung letak kat kepala. pastu belai2 macamkan rambut betul. Kampung aku tu macam kampung nelayan. Banyak kulit siput and kulit kerang, kepah semua. Masa nak main masak2, kitorang tak suka mainan yang beli tu. Gigih and gila kreatif memasing pakai tempurung jadikan periuk, pastu kulit kerang selit kat batang kayu eskrim tu buat sudip or senduk. Lenyek2 bunga raya, bunga itu, ini.. Aku bajet mesti Arwah Tok Wan and Tok pening bila cucu2 balik kampung. Ada je activity nak buat. Anyway orang utara panggil tok wan tu untuk atuk and tok tu untuk nenek.
Maybe aku feeling lebih2 sebab tu tempat lahir aku. Umah tok and tok wan. Situ la aku lahir. Mak andak aku cerita, dulu mak aku berebut bidan nak lahirkan aku. Jiran sebelah pun nak bersalin jugak. Kelaka pulak pikir. Zaman dulu anak nombor 2 dah boleh bersalin kat rumah. Takyah gi hospital pon takpe.
Permainan masa zaman ni best sangat. Budak2 sekarang mana ada main galah panjang dah. Semua lepak depan laptop. Tak sihat langsung! Kalau cekelat tu, macam2 ada. Yang beli sekali dapat cincin la, cekedis yang dalamnye dapat subang lekat2 la..ohh.. lagi satu memori best kat kampung adelah dapat makan es kepal. Dia dalam plastik air teh ais kalo beli kat mamak ko nak beli bungkus tu. Pastu kaler2. kat rumah aku takde, kampung je ada. Pastu kat kampung la aku belajar makan limau kecik dengan asam merah. Pastu tonyoh2 asam tu kat mulut sampai merah. Macam pakai lipstick la konon. Main rounders takde pakai bola tenis tu. Buat sendiri je. Letak batu kat dalam, kepal2 dengan sokabar, selotep. Siap. Pukul pun takde pakai kayu, pakai selipar je. Pastu bila masuk mrsm guna bola tenis ngan kayu kriket tu gelabah tak dapat pukul. Jakun sekejap.
Pastu ada pulak time pakai gelang yang buat dari tube getah, pastu dalam tube tu letak perca kain campur2.. masa tu dah rasa macam lawa sangat dah. Tapi bila aku pikirkan sekarang macam tah pape je. Bisnes yang kitorang buat masa kat kampung adelah lipat2 sokabar, pastu gamkan jadi bentuk bekas. Pastu jual kat kedai untuk orang kedai tu guna buat tempat letak tepung, gula, dsb bila orang nak beli. kira takyah isi gula, tepung dalam plastik la. Isi dalam sokabar tu. Dapat pun bukan banyak sangta.. Tapi seronok. duit tu buat apa tah? Lupa dah. beli cekelat kot?
Kakak2 sedara yang lagi besar dari aku tengah gila tulis biodata. Aku masa tu macam blur2 lagi taktau kebenda pun biodata ni. So diorang tuliskan kat aku. Padahal bukan aku suruh pun. Main tulis je makanan kegemarah, minuman kegemaran, hobi segala padahal aku time tu baru masuk sekolah rendah je pon. Mana nak reti hobi, cita2 segala. Janji diorang boleh penuhkan buku tu je. Pastu boleh tunjuk kat kengkawan kononnya kau banyak kawan. Normal la tu kan, budak2 lagi masa tu.
Kat rumah pulak, suka main sukaneka dengan kakak aku, kawan dia and adik dia. Adik kawan kakak aku ni kawan aku la. Satu sekolah. Si Salmah yang jadi cikgu sekarang ni. macam2 la kitorang main.. dari lari2 sampai menyanyi, menari semua ada. Bersungguh2 buat, sampai menang. Tapi menang bukan dapat hadiah pun. Katakan kalau sukaneka tak habis hari tu jugak, esoknya sambung pulak.
Pastu makin membesar ada pulak kalau nak cakap rahsia2 kan, kena cakap macam ni:
"Aku tak suka la dia tu" gantikan dengan huruf m atau f.... Jadi "Amakumu (aku) takmak (tak) sumukama(suka) lama(la) dimiyama(dia) tumu(tu). Aku pun terbabit sama belajar cakap cenggini.. tapi bila dah ramai yang tau dah tak best nak buat. Mula2 aku dengar kakak sedara aku cakap macam tu, dia cakap " kalau nama hang shamahimirama (Shaheera" Aku macam..menatang apa ni nama aku ada rama2 pulak? Lepas diajar tu baru la ak tau
Tetibe rindu nak balik ke zaman dahulu. Best sangat2.
No comments:
Post a Comment